Πριν μια βδομάδα περπατούσαμε στην παλιά Λευκωσία στην Φανερωμένης, όταν κάποια στιγμή περνά από μπροστά μας με "μεγάλη ταχύτητα" (την ταχύτητα ενος ανθρώπου που τρέχει περίπου) ενα παιδάκι με ένα μοτοποδήλατο (ουσιαστικά ήταν ποδήλατο με ηλεκτροκινιτήρα). Δίπλα μου περπατούσαν 2 κύριοι κοντά στα 50 οι οποίοι ανταλλάζουν τα εξής λόγια:
-Πεε τούτοι οι μετανάστες, εννα μας σκοτώσουν, εν επικίνδυνοι.
-Ναι ναι, εγέμωσε ο τόπος! Νεκατσιάς να περπατήσεις πλέον!
Άσχετο, το παιδάκι φαινόταν Κύπριος.
Γύρισα ασυναίσθητα και τους κοίταξα με απορία, αλλά αυτοί "΄έπαιξαν πελλό" και συνέχισαν. Ότι να ναι? ΜΑ ΟΤΙ ΝΑ ΝΑΙ?
Είμαστε αστείοι σαν λαός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάμνουμεν τον τόπο μας σαν τα μούτρα μας τζιαι μετά φταίουν μας ούλλοι οι άλλοι για τα χάλια μας.
Ο "κύριος" εξέχασε που όταν η Κύπρος, μετά τον πόλεμο εφύαν ούλλοι στα "ξένα" (ναι, κι οι Κύπριοι γίνονται μετανάστες) για να έβρουν καμιά δουλειά του χαϊρκού, τζιαι εκάμαν τη περιουσία τους τζικάτω, τζιαι "εβρωμίζαμεν" την Αγγλία, την Ν.Αφρική, την Αμερική, την Αυστραλία (μα επιάσαμεν τες αλφαβητικά;) τζια ένα σωρο άλλες χώρες.
Τον μιτση κανονικάν έπρεπε να του που τζιαι μπράβο που εκρατούσε ποδήλατο για να κυκλοφορεί τζια εν γυρίζει με την μοτόρα ή με το αυτοκίνητο με τη πόλη, τζιαι έτσι ούτε μολύνει τον αέρα ούτε τα αυτία μας.
Τα αυτιά μας τζιαι τα μάθκια μας όμως μολύνονται που ανθρώπους σαν τους "κυρίους" που νομίζουν ότι κάθε διαφορετικό εν λάθος, βρώμικο, επικίνδυνο.